Natrium, kalium en de hartslag
Natrium, kalium en andere voedingsstoffen zijn nodig om de normale gezondheid van het lichaam te behouden. Deze elementen, samen met verschillende andere, zijn absolute vereisten voor het menselijk leven. Ze zijn zo fundamenteel voor de functie van elke cel dat elke onbalans daartussen ernstige problemen kan veroorzaken. Het hart is een orgaan dat bijzonder kwetsbaar is voor veranderingen in de verhoudingen van deze elementen in het bloed.
Een vrouw controleert haar oefeningsmonitor of impulmonitor. (Afbeelding: DGLimages / iStock / Getty Images)Natrium en kalium
Natrium en kalium zijn elementen die in de natuur voorkomen. In planten en dieren kunnen ze bestaan gebonden aan andere atomen of grote moleculen, zoals die zich voordoen in het zout of gecheleerde vormen, respectievelijk van deze elementen. Wanneer deze vormen worden ingenomen, verwerkt het lichaam ze en geeft het de natrium- en kaliumatomen vrij uit hun gebonden tegenhangers. Natrium en kalium staan bekend als elektrolyten omdat ze, eenmaal vrijgemaakt uit een gebonden toestand, ionen worden in een wateromgeving. Elektrolyten kunnen elektriciteit geleiden. Deze fundamentele fysieke eigenschap is waarom natrium- en kaliumionen, naast andere ionen, worden gebruikt om fundamentele processen in het lichaam voort te zetten.
Fundamentele behoefte
Natrium, kalium en andere ionen zijn cruciale componenten van het leven en noodzakelijk in elke cel van het lichaam. Ze worden gebruikt in een groot aantal celprocessen, zoals het behouden van de integriteit van celmembranen, het reguleren van de waterbalans tussen cellen en hun extracellulaire ruimte en het transporteren van voedingsstoffen of afvalstoffen over celmembranen. "The Textbook of Medical Physiology" zegt dat omdat zoveel vitale functies op deze elementen zijn gebaseerd, hun balans strak wordt gereguleerd door het lichaam. Elke onevenwichtigheid van natrium, kalium of andere elektrolyten kan de normale functie van verschillende weefsels en organen, zoals het hart, compenseren. Het kennen van de bloedniveaus van natrium, kalium en andere elektrolyten door middel van laboratoriumtests geeft artsen een venster op de gezondheid van het lichaam en kan helpen bij het diagnosticeren van een aantal pathologieën op basis van de relatieve verhoudingen van elektrolyten.
Natrium- en kaliumonbalans
Volgens de "Encyclopedia of Surgery" is het normale natriumgehalte in het bloed 135 tot 145 mEq per liter. Het normale kaliumgehalte in het bloed is 3,5 tot 5,0 mEq per liter. Als natrium of kalium deze niveaus in het bloed overschrijdt, worden de aandoeningen respectievelijk hypernatriëmie of hyperkaliëmie genoemd. Als natrium of kalium onder deze niveaus in het bloed valt, worden de aandoeningen respectievelijk hyponatriëmie of hypokaliëmie genoemd. De organen die het meest verantwoordelijk zijn voor het reguleren van de bloedspiegels van deze elektrolyten zijn de nieren. Als de nieren deze elektrolyten niet effectief behouden of uitscheiden volgens de behoeften van het lichaam, kan dit leiden tot een verstoord elektrolytenevenwicht. Dit gebeurt met een nieraandoening of tijdens het gebruik van bepaalde medicijnen.
Hartfunctie
Het hart is een van de organen die het meest direct worden getroffen door de niveaus van natrium en kalium in het bloed. Om het hart goed te laten werken, moet de elektrolytenbalans in het bloed binnen het normale bereik worden gehouden. Anders zullen hartonregelmatigheden zich snel manifesteren. Deze onregelmatigheden hebben betrekking op fysiologische eigenschappen zoals de samentrekkingskracht van het hart en zijn snelheid of ritme. Er is een complexe associatie tussen elektrolyten en hartfunctie. In het algemeen gesproken kunnen hogere bloedspiegels van kalium echter een vertraagde hartslag en een onregelmatige hartslag of hartritmestoornis veroorzaken, terwijl lagere niveaus een snelle hartslag produceren. Overmatige bloedspiegels van natrium kunnen ook de hartfunctie onderdrukken, terwijl hogere natriumgehalten hartfibrillatie kunnen veroorzaken, een soort onregelmatig hartritme. Een arts moet de relatieve verhoudingen van elektrolyten beoordelen om te bepalen of de hartfunctie wordt beïnvloed door de onbalans.
