Testosteron & Hyperthyreoïdie

Testosteron is een steroïde hormoon afgescheiden uit de bijnieren, eierstokken en teelballen. Het hormoon speelt een cruciale rol bij het handhaven van een gezond libido, het behouden van de botstructuur en spiermassa en het handhaven van energieniveaus. De schildklier speelt een belangrijke rol bij het handhaven van natuurlijke testosteronniveaus. Wanneer de schildklier overactief wordt, resulteert dit in een verhoogde secretie van schildklierhormoon. Deze aandoening kan aanleiding geven tot opmerkelijk gewichtsverlies, spierverlies, angstgevoelens, stemmingswisselingen en in sommige gevallen lage niveaus van testosteron.

Hyperthyreoïdie en SHBG-niveaus

Hyperthyreoïdie is een erfelijke, behandelbare aandoening die wordt geassocieerd met een overactieve schildklier. Wanneer de klier overactief is, neemt de afscheiding van schildklierhormonen in de bloedstroom toe. Deze hormonen spelen een cruciale rol bij het beheersen van gewichts- en vetophoping, het handhaven van de spiermassa en steroïde hormoonspiegels. Een toename van de schildklierhormonen verhoogt de testosteronniveaus en de bloedspiegels van geslachtshormoon bindend globuline, SHBG, een stof die zich bindt aan testosteron en deze inactiveert. Dit resulteert in onbeduidende niveaus van testosteron in de bloedbaan.

Symptomen van laag testosteron en hyperthyreoïdie

Terwijl het belangrijkste symptoom van hyperthyreoïdie vermoeidheid, snel gewichtsverlies en een extreme versnelling van de hartslag met onregelmatige tussenpozen is, is het belangrijkste symptoom van lage testosteronniveaus bij mannen en vrouwen een verlies van verlangen naar seks. De afname van beschikbaar testosteron geassocieerd met hyperthyreoïdie heeft een directe, negatieve invloed op het libido. Bovendien reageert het lichaam vaak op de hoge niveaus van SHBG door extra oestrogeen en progesteron af te scheiden bij zowel mannen als vrouwen. De verhoogde oestrogeenniveaus, in combinatie met de verminderde hoeveelheden beschikbaar testosteron, dragen verder bij aan seksuele disfunctie.

Behandelingen van hyperthyreoïdie

Antithyroid-geneesmiddelen, zoals propylthiouracil of PTU, en methimazol, of Tapazol, kunnen tijdelijk de symptomen van hyperthyreoïdie behandelen. Artsen schrijven het echter niet voor als een permanent behandelplan voor deze aandoening. Na een jaar of twee worden de patiënten gespeend van het medicijn. Bij sommige patiënten, vooral vrouwen, herstelt de schildklier tijdens deze behandeling en is er geen verdere behandeling nodig. In de meeste gevallen is de enige veilige manier om hyperthyreoïdie te behandelen het toedienen van radioactief jodium of het operatief verwijderen van de schildklier. Wanneer radioactief jodium aan de schildklier bindt, wordt de klier gedeeltelijk vernietigd.

Hypothyreoïdie na hyperthyreoïdie

Wanneer hyperthyreoïdie wordt behandeld met radioactief jodium, is het doel om de behandeling te beëindigen voordat de schildklier volledig is vernietigd. Maar het is praktisch onmogelijk om precies te weten wanneer de activiteitsniveaus van de klier op een normaal niveau zijn. Het is dus normaal om te streven naar activiteitsniveaus die lager zijn dan normaal. Patiënten ontwikkelen vervolgens hypothyreoïdie, maar deze aandoening is minder gevaarlijk dan hyperthyreoïdie. Hyperthyreoïdie kan leiden tot regen van het schildklierhormoon, wat dodelijk kan zijn. Het kan ook de ziekte van Graves veroorzaken, een oogziekte die ervoor zorgt dat de ogen uitpuilen. Hypothyreoïdie heeft geen onmiddellijke levensbedreigende gevolgen en kan permanent worden behandeld met supplementen met schildklierhormoon. Deze supplementen helpen om de testosteronniveaus te normaliseren.