Verschil tussen geel split erwten en groene split erwten
Groene en gele spliterwten zijn verschillende variëteiten van de zaden van de Pisum sativum L., of velderwt, plant. Behorend tot de vlinderbloemigenfamilie is deze plant over de hele wereld te vinden, met 's werelds beste producenten zijn Rusland, China, India, Canada en de Verenigde Staten. Vanwege de veelzijdigheid van de plant en de bijna universaliteit, worden er spliterwten gevonden in de traditionele gerechten van een verscheidenheid aan culturen over de hele wereld.
Er zijn weinig verschillen tussen gele en groene spliterwten. (Afbeelding: janeff / iStock / Getty Images)Geschiedenis
Pisum sativum L. is een van de oudste gewassen die door mensen worden gekweekt. Fisile sativum L., geboren in de Fertile Crescent, verspreidde zich oostwaarts naar China en het westen door de Middellandse Zee en door heel Europa. Het verzamelen van wilde, hele erwten voor gebruik in voedsel kan van vóór de domesticatie van de plant dateren, met koolstoferts van erwten daterend uit 9750 B.C.E. gevonden in een oude nederzetting in Zuidoost-Azië. Ondanks zijn lange geschiedenis in de voeding van de oude Romeinse, Griekse, Babylonische, Perzische en Egyptische beschavingen, ontstond het gebruik van split-erwten duizenden jaren na de domesticatie van de plant..
Splitsproces
Bewijs van gespleten erwtensoep dateert uit 500 B.C.E. in de Griekse en Romeinse beschavingen, met zijn groeiende populariteit leidend tot een vermelding in Aristophenes 'toneelstuk "The Birds" uit 414 B.C.E. Een mechanisch proces, waarbij de droge zaden van de Pisum sativum L.-plant worden doorgesplitst, houdt in dat de zaden eerst worden geschud of gedehilpt. Deze verwijdering van de buitenste laag van het zaad zorgt voor een gemakkelijke verdeling van de erwt in zijn twee zaadlobben, de delen van het zaad die zich uiteindelijk tot bladeren ontwikkelen. Deze verwijdering van de schil en de splitsing van de erwt resulteert in een zoetere, minder zetmeelrijke, meer aardachtige smaak, zachtere textuur en kortere vereiste kooktijd dan voor hele erwten.
Groene versus gele spliterwten
Barbara Kneen van de Cornell University en diverse anderen identificeerden de genetica van Pisum sativum L. over een aantal studies door de jaren tachtig en negentig. In een studie van 1994 vonden Kneen en haar collega's dat de kleur van de zaden van Pisum sativum L. gecodeerd is door een specifieke genetische locus. Vanwege de specificiteit van dit gen, is de kleur van gespleten erwten niet geassocieerd met veel grote verschillen. Beide hebben vergelijkbare smaken, voedingswaarde en kooktijd, hoewel gele spliterwten meestal een mildere smaak hebben dan hun iets zoeter, groene tegenhangers.
Voedingswaarde
Gespleten erwten zijn zeer voedzaam, met zowel gele als groene split-erwten die een verscheidenheid aan micro- en macronutriënten bieden. Een portie gekookte erwten van een portie bevat 231 calorieën, met bijna geen vetgehalte van 0,8 gram. Gespleten erwten bevatten een hoog eiwitgehalte, met één portie van 16,4 gram. Hoewel relatief veel koolhydraten bij 40 gram per portie, is 16,3 gram voedingsvezels met slechts 5,7 gram suiker.
Afgezien van hun hoge eiwit- en vezelgehalte, zijn erwten een grote bron van een aantal andere voedingsstoffen. Eén kopje spliterwten levert 196 procent van je aanbevolen dagelijkse inname van molybdeen, 56,3 procent van je RDI van tryptofaan, 39 procent van je mangaan, 31,8 procent van je RDI van folaat, 24,7 procent van je thiamine, 20,3 procent van je kalium en 19,4 procent van uw RDI van fosfor. Naast deze hoge micronutriëntenwaarden, is één portie gespleten erwten een uitstekende bron van 11 aminozuren en levert het tussen 10 en 20 procent van uw RDI aan magnesium, ijzer, zink en koper.
