Effecten van een bruine kluizenaarbeet
Kluizenaars spinnen - ook bekend als vioolspinnen of fiddleback spinnen, vanwege de onderscheidende viool-vormige markering op hun rug net achter de ogen - zijn een van de weinige soorten spinnen bekend om medisch significante beten veroorzaken. Terwijl alle kluizenaarspinkbeten pijnlijk zijn, soms buitengewoon, lossen de meesten binnen ongeveer een week vanzelf op. In een minderheid van de gevallen kunnen ernstigere complicaties optreden, tot en met coma en overlijden, hoewel dit uiterst zeldzaam is.
Kluizenierspinnen betekenen echt niet dat ze mensen in moeilijkheden brengen. (Afbeelding: zagorskid / iStock / Getty Images)De basis
Recluse spinnen behoren tot het geslacht Loxosceles en zijn endemisch voor Noord- en Zuid-Amerika. In de Verenigde Staten zijn ze te vinden in wijdverspreide regio's in het zuiden, middenwesten en zuidwesten. In Zuid-Amerika, waar ze simpelweg bruine spinnen genoemd worden, zijn ze vooral te vinden in Chili en Brazilië. Zoals hun naam doet vermoeden, leven ze het liefst een eenzaam bestaan weggestopt in donkere, stille plaatsen.
Helaas voor mensen, bieden onze huizen een overvloed aan perfecte schuilplaatsen, en om deze reden worden kluizenaarsspinnen voornamelijk binnenshuis aangetroffen, meestal in kasten, binnen en achter meubilair (inclusief bedden) en op zolders en kelders. Ze zijn niet agressief en zullen niet gestoord worden als ze problemen zoeken. Problemen vinden ze echter meestal wanneer een of ander nietsvermoedend mens zich tijdens het slapen op hen rolt of een stuk kleding aantrekt waarin de spin zich schuilhoudt. Dit is wanneer de spin, die ineens wordt geconfronteerd met de mogelijkheid om te worden verpletterd tot de dood, zal bijten.
Onmiddellijke en kortetermijneffecten van een kluizenaarbeet
Er is meestal geen pijn geassocieerd met een kluizenaarbeet in het begin; als dat zo is, zal dit meestal bestaan uit een zacht brandend gevoel. In de komende twee tot acht uur zal de pijn echter intenser worden, soms tot een ondraaglijke mate. Op de plaats van de beet zal zich gewoonlijk een gebied van roodheid van enkele centimeters ontwikkelen, soms met een centraal gebied van bleekheid. Vierentwintig uur op rij vormt zich gewoonlijk een met vloeistof gevulde blaar, omringd door een ontstekingsgebied. Een mazelenachtige uitslag kan ook op de omringende huid voorkomen. Dit kan samen voorkomen met een systemisch griepachtig syndroom met koorts, misselijkheid / braken, spierpijn en malaise. In de meeste gevallen eindigen de effecten van de kluizenaarsbeet daar en verdwijnen ze na ongeveer een week vanzelf.
Langetermijncomplicaties van een kluizenaarbeet
Een deel van de beten zal echter necrotisch worden, wat betekent dat het aangetaste weefsel sterft en begint te ontbinden, wat het slachtoffer dan vatbaar maakt voor een aantal secundaire complicaties, waarvan de gevaarlijkste bovenop een bacteriële infectie is, die de bloedbaan kan binnendringen via de beschadigde vasculatuur, verspreid door het lichaam en resulteert in coma of de dood. Dit is natuurlijk een extreem resultaat, en buitengewoon zeldzaam, vooral in gebieden die gemakkelijk toegang hebben tot medische zorg.
Necrose van een laesie, een proces dat zich over meerdere dagen voltrekt, zal meestal worden aangekondigd door een verandering van kleur in het midden van de originele laesie tot een duister blauw of diep rood, dat vervolgens verdoofd kan worden als de zenuwuiteinden in het gebied sterft. Er zal dan een korst ontstaan die uiteindelijk zal afbreken in een verzweerd gat in de huid dat de eerste 10 dagen of zo zal blijven groeien, meestal tot een grootte van niet meer dan 1 of 2 cm in diameter. Een laesie van deze omvang zal meestal de volgende weken vanzelf genezen, vaak zonder littekens. Grotere laesies kunnen echter veel langer duren om te genezen en zeldzame gevallen zijn zo groot geweest dat chirurgische excisie van necrotisch weefsel en huidtransplantatie nodig was.
